ισάρτητος

ἰσάρτητος, -ον (Α)

κρεμασμένος από κάπου ισοβαρώς, αυτός που βρίσκεται σε ισορροπία.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἰσ(ο)-* + ἀρτῶ «κρεμώ κάτι από κάπου»].